شمس تو قاعده سیامش یه درسِ بزرگ میده: “صوفی واقعی کسیه که حتی اگه بهش تهمت بزنن، عیبش رو بگن یا مسخرهاش کنن، دهنش رو میبنده و هیچ حرف زشتی درباره دیگران نمیزنه!” یعنی نه تنها به بدیها جواب نمیده، بلکه سعی میکنه عیبِ دیگران رو هم بپوشونه. این قاعده، یه جور تمرینِ بزرگِ “خودسازی” و “گذشت”ه!
چرا سکوت اینقدر مهمه؟
شمس معتقده آدمهای بزرگ، انرژیشون رو صرفِ جنگِ بیهوده با حرفهای دیگران نمیکنن. اونا میدونن “سکوت، بهترین جوابِ یک احمقه!” وقتی کسی از سرِ جهل یا حسادت بهت تهمت میزنه، عصبانی شدن یا مقابله به مثل کردن فقط آتیشِ اختلاف رو بیشتر میکنه. صوفیِ واقعی مثل درخته که طوفان میاد و میرنه، اما ریشهاش محکم میمونه.
عیبپوشی؛ هنری که کمتر کسی بلده!
تو دنیایی که همه دنبالِ “لایو گرفتن از اشتباهات دیگران” هستن، شمس میگه: “صوفی عیب نمیبینه، عیب میپوشونه!” این یعنی اگه کسی خطایی کرد، به جایی پخش کردنِ اشتباهاتش، سعی میکنه بهش کمک کنه تا اصلاح بشه. مثل یه دوستِ واقعی که به جای مسخره کردنِ ضعفها، دستِ دیگران رو میگیره تا بلند بشن.
مثالی از زندگی روزمره:
فرض کن رفیقت تو جمعی یه حرفِ ناجور دربارهت زده. میتونی انتخاب کنی:
- یا مثل آتیش، فحش بدی و رابطه رو خراب کنی.
- یا یه نفس عمیق بکشی و بگی: «حرفش رو باور نمیکنم. شاید یه سوءتفاهمه!».
انتخابِ دوم، نه تنها شخصیتِ تو رو بالاتر میبره، بلکه اون فرد رو هم به فکر فرو میبره که چرا اشتباه کرده!
چطوری این قاعده رو اجرا کنیم؟
۱. نفسِ عمیق بکش: قبل از هر واکنشی، ۳ ثانیه به خودت فرصت بده.
۲. تلقین کن: با خودت بگو: «این حرفها مالِ خودشونه، نه من!».
۳. پاسخِ نده: سکوت کن و اجازه بده زمان همه چیز رو حل کنه.
۴. عیبها رو بپوشون: اگه کسی رو تو موقعیتِ ضعف دیدی، به جای تحقیر، کمک کن تا قوی بشه.
در نتیجه: سکوت به جا، سلاحِ آدمهای قویه!
شمس با این قاعده یادمون میده که “آرامشِ درونی” از جنگیدن با حرفهای مردم به دست نمیاد، بلکه با حفظِ سکوت و احترام به خودمون و دیگران میسر میشه. زندگی کوتاهتر از اونه که بخوایم با هر حرفِ بیهوده ای انرژیمون رو هدر بدیم. پس دفعه بعد که کسی از روِ نادونی بهت تهمت زد، یادِ این قاعده بیفت و فقط لبخند بزن!
برای تمرین این قاعده میتونید فایل آموزش سریع مدیریت خشم رو دریافت کنید که توی یه فایل کامل این موضوع مدیریت و استفاده از قدرت خشم رو توضیح دادم:
شرح دیگر قواعد شمس تبریزی:
عالی بود، متشکرم
صبر و سکوت