سوال خیلی خوبی مطرح کردید و این دغدغهایه که خیلیا تو مسیر خودشون باهاش روبرو میشن. پذیرش نیمههای تاریک وجودمون به این معنی نیست که اونها رو تایید کنیم یا بخوایم توشون بمونیم.
پذیرش یعنی اول واقعیت وجودشون رو ببینیم و قبول کنیم که بخشی از ما هستن. اگه بخوایم انکارشون کنیم یا باهاشون بجنگیم، اونها تو ناخودآگاهمون قویتر میشن و بیشتر کنترل زندگیمون رو به دست میگیرن.
برای مثال، وقتی میپذیریم که حسادت تو ما هست، در واقع داریم به خودمون این اجازه رو میدیم که از قضاوت و سرزنش خودمون دست برداریم و با مهربونی نگاهش کنیم. این مهربونی کمک میکنه بفهمیم ریشه این حسادت از کجاست. شاید یه زخم قدیمی باشه یا یه باور محدودکننده که ناخودآگاه تو ذهنمون شکل گرفته.
پاکسازی دقیقا همینجا به کمک ما میاد. با پاکسازی، اون دادهها و خاطرات قدیمی رو که باعث ایجاد این احساس شدن، از ناخودآگاهمون رها میکنیم.
پس پذیرش یعنی ببینیم و بگیم: “باشه، این بخش از من وجود داره، ولی به معنای این نیست که قراره باهاش زندگی کنم یا تسلیمش بشم.” و پاکسازی یعنی برداشتن قدم عملی برای آزاد شدن از این بخشهای تاریک. حسادت، قضاوت یا هر نیمه تاریک دیگهای، به جای اینکه دشمن ما باشن، یه پیام دارن: اینکه باید به یه بخش از درونمون توجه کنیم و اون رو به تعادل برسونیم.
بهتون پیشنهاد میکنم تو این مسیر، نیایش هواپونوپونو رو با دل و نیت پاک تکرار کنید و همراه باهاش، روی آگاهی و مهربونی با خودتون کار کنید. اینجوری هم پذیرش رو تجربه میکنید و هم آرامآرام اون دادههای قدیمی رو پاک میکنید.
شما تو مسیر درستی هستید، همین که این سوال براتون پیش اومده نشون میده آماده تغییر و رشد هستید. با آرامش و صبوری ادامه بدید. مطمئنم نتایج شیرینی منتظر شماست.
برای درک عمیقتر مفهوم پذیرش و پاکسازی اونها، پیشنهاد میکنم دوره “آوای صلح” رو دریافت کنید.
من از وقتی با مفهوم واقعی مسئولیت پذیری آشنا شده ام کمتر موضع می گیرم و پذیرش بهتری دارم.
ممنونم از شما.