هر چقدر هم توی شرایط سخت قرار داری اما…

هر چقدر از نظر خودت توی شرایط سختی قرار داری، اما تو مى‌تونى با همكارى خودت، با خودت و ديگران به تعادل برسى. هواپونوپونو يه فلسفه زيبا برای حفظ تعادل هست.

تعادل درونی و ذهنی…

جایی که انرژی‌های درونی ما به تعادل می‌رسن تا جایی که ما، جدای از وضعیت و شرایط بیرونی حالمون خوب یا حداقل بهتر میشه.

پس بدونین وقتی دارین ۴ جمله هواپونوپونو (که توی این پادکست کامل توضیح دادم هواپونوپونو چی هست و چطور انجامش بدید 👈 پادکست رایگان آموزش هواپونوپونو ) رو تکرار می‌کنین:
“متاسفم، لطفا مرا ببخش، متشکرم، دوستت دارم”

در حقیقت دارین به خودتون کمک می‌کنین. دارین به خودتون، به کودک درونتون می‌گید که فریادهات رو شنیدم و “آری” گفتم.

یه “آری” زیبا ورای تمام وسواس‌ها و درگیری‌های فکری. این نجواها و نشخوارهای ذهنی دائم که توی سرمون جریان داره شایعه‌ای بیش نیستند که چون باورشون کردیم، تبدیل شده به واقعیت زندگیمون.

نمیگم مشکلات و سختی‌های زندگی ما توهمه؛ واقعیه. خیلی هم واقعیه ولی بر پایه و اساس نوع فکر و دیدگاه‌ها، باورها و جهان‌بینی‌های ما بنا شده. یعنی چی؟

یعنی ما انتخاب‌ها و رفتارهایی انجام دادیم که این داده‌ و خاطرات درونی‌مون رو با رفتارهامون تبدیل به واقعیت زندگی‌مون کردیم.

چطور در شرایط سخت امیدوار باشیم؟

یه امید بیهوده و ساختگی نه! بلکه ذهن و بلکه غبار گفتگوهای ذهنی رو کمی کنار بزنیم و نور امید واقعی رو ببینیم. کاری که هواپونوپونو برای ما انجام میده همینه.

نقطه شروع شفای عمیق درونی، نیایشی یک جمله‌ای، کوتاه ولی بسیار عمیق هست: “متاسفم”

چرا متاسفم؟

“متاسفم” که نادانسته واقعیت امروز زندگیم رو به گونه خلق کردم که توش آرامش ندارم و چنین مشکلاتی رو تجربه می‌کنم. مشکلات، سختی‌‌ها و چالش‌هایی که بازتاب زخم‌های درونی و پنهان من هستند.

تقصیر من نیست، چون من هم نمی‌دونستم. نمی‌دونستم که انسان دارای قدرت خلقی به این بزرگی هست. نمی‌دونستم چیزهای که میبینم و میشنوم و روم تاثیر میذاره توی حافظه یا همون ضمیرناخودآگاه من ذخیره میشه و دیر یا زود، تبدیل میشه به واقعیت زندگیم.

تجربه من از خلق زندگی

چند وقت پیش بعد از ۱۱ سال به شیراز رفتم. اونجا یادم افتاد جمله‌ای رو که ۱۱ سال پیش توی این شهر گفته بودم!!
اون زمان که شیراز رفتم مجرد بودم و به دوستم گفتم: “شیراز رو دیگه تنهایی نباید بیایی، باید دو نفره، با عشقت بیای!” به همین سادگی، کاملا ناخودآگاه، آینده خودم رو خلق کردم!

هر چند که خیلی دوست داشتم این شهر زیبا رو بار دیگه هم تجربه کنم ولی دیگه تا زمانی که مجرد بودم جور نشد شیراز برم. ۱۱ سال گذشت و بعد عقد، با همسرم به این شهر مسافرتی داشتم.

برای تمام این خلق کردن‌های کوچیک و بزرگی که همه ما توی زندگی‌مون هر لحظه، کاملا ناخودآگاه داریم انجام میدیم که به ضرر خودمون هست: متاسفم.

توی تکنیک هواپونوپونو، به گفتن “متاسفم” با این بینش، میگیم مسئولیت پذیری ۱۰۰ درصد.

نقطه شروع امید

شروعی طوفانی، سخت، ولی شفابخش. مثل شربت تلخ سرماخوردگی که خوردنش سخت و بدمزه‌اس، اما بعد از مدتی بیماری‌مون خوب میشه!

مشکل یعنی عدم تعادل توی زندگی و با تکرار ۴ جمله هواپونوپونو، متعادل شدن شروع میشه! جایی که توی فشار و استرس و اضطراب هستیم ولی به جای غر زدن مسئولیت رو می‌پذیریم و میگیم: “متاسفم”

نقطه تسلیم

“لطفا مرا ببخش”
وقتی مسئولیت رو می‌پذیریم، تسلیم شروع میشه. نقطه‌ای که درخواست بخشش از الوهیت درون، خداوند یا خودمون داریم.
می‌تونیم اسم این جمله رو نیایش تسلیم بذاریم.‌
به نقطه ای می‌رسیم که باید برای پرواز آماده بشیم. یعنی نقطه توکل و رهاسازی.

جملات بعدی هواپونوپونو هم که عشق ورزی و شکرگزاری هست که معمولا کسی باهاشون مشکلی نداره. 

دو جمله اول یا دو نیایش اول پاکسازی هواپونوپونو بسیار مهم هستند که معمولا همه این دو جمله رو حذف می‌کنن.
برای رسوندن پاکسازی تون به نقطه اوج خودش، دوره “رهاسازی و توکل در هواپونوپونو” رو داریم که خیلی می‌تونه کمکتون کنه.

دوره رهاسازی و توکل

و اما، شرایط سخت، امید و تعادل

سه مفهومی که اینجا درباره‌اش صحبت کردم تا به درک عمیقی از چیزهایی که توی جریان زندگی ما وجود داره. همیشه باهاشون روبرو هستیم و عمیق شدن درونشون باعث میشه با درک و آگاهی عمیق‌تری زندگی کنیم و پیش بریم.